Listów moc... "Biuro przesyłek niedoręczonych".

Nowy rok rozpoczęłam od utrzymanej w świątecznym klimacie, polskiej lektury autorstwa Nataszy Sochy. Książkę "Biuro przesyłek niedoręczonych" kupiłam jeszcze w listopadzie, z nadzieją, że zdążę ją przeczytać przed Bożym Narodzeniem. Na co ja liczyłam?! Cóż, choć nie udało mi się dodatkowo nastroić tą powieścią, to zdecydowanie przedłużyła mi ona okres świąteczny. 

Zuzanna po przeprowadzce do nowego mieszkania, z daleka od rodzinnego domu, podjęła pracę w pewnym biurze. Jej zadaniem była segregacja listów i paczek, które z jakichś powodów nie docierały do adresatów. Tam też poznała Milę, bardzo życzliwą kobietę, z którą lubiła współpracować. Do biura trafiały różne przesyłki, a wśród nich znalazły się koperty pewnych dwóch nadawców. Kobieta i mężczyzna, których los niegdyś nieoczekiwanie postawił na swej drodze, przez 38 lat nie mogli się ze sobą spotkać... Zuzanna i Mila postanowiły więc wziąć sprawy w swoje ręce, ratując przy okazji świąteczne marzenia kilku innych osób...

Początkowo miałam problem z przebrnięciem przez tę książkę. Jakoś szło mi to czytanie, ale bez większych ochów i achów. W wolnej chwili wracałam do lektury, aczkolwiek bez niepohamowanego zapału. Po prostu, przechodziłam przez kolejne strony, czasem wciągając się troszeczkę bardziej, a czasem nie odczuwając nic konkretnego. Poznałam bohaterów, ich zajęcia, relacje z innymi ludźmi... Akcja zdawała mi się momentami dość przewidywalna, a nazbyt poplątane losy bohaterów odrobinę przekoloryzowane. Za dużo coś mi było tych zbiegów okoliczności! Na szczęście końcówka okazała się być totalnym zwrotem akcji. Zapomniałam o tym, co denerwowało mnie w tej lekturze i w końcu zatopiłam się w losach bohaterów tak, jakbym ja sama uczestniczyła w opisywanych przez autorkę wydarzeniach. Wszystkie tajemnice zaczęły się rozwiązywać. Niektóre motywy zawarte w powieści były dla mnie oczywistością, na szczęście kilku wątkom udało się wzbudzić moje zaskoczenie, ba, nawet i wzruszenie! 

Plusem tej lektury, oczywiście poza kuszącą okładką, był wątek listów. Ile ludzi dziś decyduje się na tradycyjną korespondencję? W dobie tak zaawansowanej technologii, międzyludzka komunikacja tekstowa ogranicza się praktycznie do stosunkowo krótkich wiadomości, wysyłanych drogą elektroniczną. Komputery i smartfony zastępują pióro i papier. Ludzie zapominają o wyjątkowym charakterze ręcznego pisania długich listów. Lektura na szczęście przywołuje magię tego rytuału, co mnie ucieszyło, gdyż bardzo sobie cenię uroki korespondencji tradycyjnej. Wciąż piszę ręcznie z niektórymi osobami, wybór papeterii i dodatków sprawia mi wiele przyjemności! A listy potrafią zdziałać cuda...

Podsumowując, książka z jednej strony jest ciepłą, świąteczną, nieco fantazyjną historią, z drugiej zaś opowieść ta bywa momentami dość przewidywalna. Najważniejsze, aby wyciągnąć z tej historii jeden wniosek - dobro ludzkie istnieje, czasami chowa się głęboko w sercu pod przykrywką ironii, sarkazmu i oschłości, a niekiedy wypisane jest po prostu na twarzy. Lektura momentami wprowadza nostalgiczny nastrój, zmusza do refleksji. W pewnym stopniu to wzruszająca opowieść, w której podkreślono siłę przyjaźni, miłości, poniekąd i przebaczenia. Szkoda tylko, że nie całość książki, a jedynie jej część pozwoliła mi w pełni cieszyć się czytaniem, śledzeniem losów bohaterów i jednoczesnym ich przeżywaniem... Pozdrawiam, Karolina.