The Coincidence: "Przeznaczenie Violet i Luke'a".

Jessica Sorensen zachwyciła mnie swoją twórczością za sprawą książki "Przypadki Callie i Kaydena". Kolejna część, "Ocalenie Callie i Kaydena", także przypadła mi do gustu. Seria "The Coincidence" bez wątpliwości jest jednym z bardziej wciągających cykli literackich, jakie poznałam w swej czytelniczej karierze. Dziś przygotowałam dla Was recenzję trzeciego tomu - "Przeznaczenie Violet i Luke'a".

"Fascynująca opowieść o dwojgu młodych ludziach, którzy za wszelką cenę starają się uciec od przeszłości i wspólnie odnaleźć ścieżkę nowego życia".

Luke od zawsze musiał stawiać czoła światu. Jego wspomnienia z okresu dzieciństwa nie należały do najprzyjemniejszych. Aby wyciszyć i zatrzeć złą przeszłość, chłopak skupiał się na nic nieznaczących związkach. Przelotne przygody z kobietami miały stanowić swego rodzaju ucieczkę od nieprzyjemnych wspomnień. Niestety, mimo rozpaczliwych starań, przeszłość i tak go prześladowała.

Violet, podobnie jak Luke, nie mogła pochwalić się radosnymi wspomnieniami. Będąc dzieckiem doświadczyła strasznej rzeczy - została sama, bez żadnej rodziny. W wyniku niewyjaśnionego morderstwa straciła matkę i ojca. Przez życie kroczyła zaliczając domy zastępcze, a opiekę nad nią sprawowali nieodpowiedzialni, przybrani rodzice. Brak troski z ich strony, obecność narkotyków, a przede wszystkim brak wsparcia w tym trudnym dla Violet okresie zdecydowanie nie były powodem do szczęścia. Nieprzyjemne doświadczenia spowodowały, że dziewczyna zdystansowała się i nigdy nie pozwalała sobie na uczucia.

I nagle bum. Los skrzyżował drogi Luke'a i Violet. Bohaterowie z jednej strony ze sobą walczą, z drugiej zaś coś ich ku sobie popycha. Rodzi się między nimi uczucie, którego oni sami jeszcze nigdy nie mieli okazji poczuć, poznać. Co wyniknie z tego spotkania? Czy bohaterowie zapomną o przeszłości? Czy od niej w ogóle można uciec?

Książki autorstwa Sorensen wciągają, jest to dla mnie sprawa oczywista. Choć autorka często używa znanych już z literatury młodzieżowej schematów, takich jak trudne dzieciństwo, samotność, odrzucenie, problemy z rodzicami lub ich strata, to jej powieści są i tak ciekawe. Główni bohaterowie książki to młodzi ludzie, którzy zmagają się z problemami emocjonalnymi. Taką kreację postaci można właściwie uznać za znak rozpoznawczy historii tworzonych przez Sorensen. Traumy i bolesna przeszłość osłabiają człowieka, co odbija się na głównych bohaterach - są rozbici, mają problemy z własnym życiem, a jego kontrolowanie wymyka im się z rąk.

Losy Violet i Luke'a nie pochłonęły mnie tak bardzo, jak powieści dotyczące Callie i Kaydena, co oczywiście nie znaczy, że były kiepskie! Wciągająca fabuła, barwni, odmienni bohaterowie - czytelnik nie powinien narzekać na nudę. Każda kolejna strona przepełniona jest masą emocji, co także można uznać za znak rozpoznawczy powieści Jessiki. Książka zdecydowanie warta uwagi!

Znacie twórczość Sorensen? Już w następnym wpisie będziecie mogli poznać kolejną książkę z cyklu "The Coincidence" - drugą część losów Violet i Luke'a. Pozdrawiam, Karolina.

Zatrzymane w kadrze uroki Góry Gradowej.

Hej! Ostatnio czas ucieka mi niesamowicie szybko, właściwie dzień w dzień coś się dzieje. Na szczęście dzięki temu nie narzekam na nudę :). Miniony weekend był niezwykle udany - zaliczyliśmy pierwszą w tym sezonie wycieczkę rowerową (krótką, ale zawsze!) i udaliśmy się na kilka dłuższych spacerów. Jeden z nich zahaczył o Górę Gradową, jeden z charakterystycznych punktów Gdańska.

Wiele razy odwiedzaliśmy to miejsce. Najbardziej urzekało mnie wieczorami, kiedy z punktu widokowego mogłam podziwiać rozświetlone tysiącem ciepłych lamp i lampeczek miasto. W ostatnią sobotę odkryłam kolejną, równie piękną odsłonę Góry Gradowej. Poza standardową panoramą miasta, moje serce podbiły setki (jeśli nie tysiące) MAKÓW! Porastały prawie każdy wolny kawałek zieleni. Nie mogłam sobie odpuścić małej sesji zdjęciowej :).

Mam nadzieję, że zdjęcia przypadły Wam do gustu. Pora późna, więc lecę naładować w łóżku akumulatory na środę. Jutrzejszy, w pełni wolny od obowiązków dzień zamierzam wykorzystać w 100 %! Przesyłam gorące pozdrowienia, Karolina :).

PRZEDPREMIEROWO: "Współcześni kochankowie", błyskotliwa opowieść Emmy Straub.

Premiera najnowszej powieści Emmy Straub zbliża się wielkimi krokami. Już 4go lipca będziecie mogli wziąć w swoje ręce książkę "Współcześni kochankowie", bestseller "New York Timesa". Tymczasem przygotowałam dla Was przedpremierową recenzję :)! Zapraszam do lektury.

Elizabeth, Andrew i Zoe przyjaźnią się ze sobą od wielu lat. Ich historia rozpoczęła się już na studiach, a wiadomo, ten okres w życiu człowieka rządzi się swoimi prawami. Wraz z upływem czasu szaleństwo z lat uczelnianych zamienia się we wzloty i upadki typowe dla dorosłości...

Zoe przeżywa uczuciowy kryzys z Jane. Związek kobiet wisi na włosku, a przeprowadzka i rozejście się wydają się być nieuniknione. Ich córka, nieco buntownicza Ruby, kończy szkołę i właściwie nie ma zamiaru udać się na uczelnię wyższą. Wszelkie podania pisała w ten sposób, aby jej aplikacja została odrzucona. "Na samą myśl o zasranych testach kwalifikacyjnych do college'u Ruby dostawała drgawek". Co więcej, właśnie rozstała się z Dustem, niezbyt grzecznym chłopakiem, którego za żadne skarby nie przedstawiłaby swoim matkom. Za to wydaje się, że postanowiła odświeżyć przyjaźń z Harrym.

Elizabeth i Andrew studencką przyjaźń zamienili w małżeństwo. Owocem ich związku stał się Harry - spokojny, mądry chłopak. Syn nie sprawiał im żadnych problemów. No może aż do chwili, gdy zaczął się spotykać z Ruby. A właściwie kiedy ta dwójka zaczęła... ze sobą sypiać! Co więcej, Elizabeth dostała propozycję wykorzystania piosenki  powstałej za czasów młodości w jednym z filmów. Choć to ona była autorką tekstu, to jednak Andrew także przyczynił się do jej stworzenia i bez jego zgody intratne przedsięwzięcie nie miało szans na realizację. Tematu unikał jak ognia... Jego uwagę skupiało teraz na sobie tajemnicze EWOLUtorium.

Co stanie się z Zoe i Jane? Czy ich związek uda się naprawić? Czy Elizabeth namówi męża na odświeżenie ich muzycznej kariery? Co wyniknie z zainteresowania Andrew EWOLUtorium? Jak ułoży się relacja Ruby i Harrego?

"Współcześni kochankowie" to błyskotliwa, niezwykle dowcipna książka przedstawiająca historię przyjaciół. Autorka poruszyła temat ekscytującej strony młodzieńczego życia, jego uroku, przyciągających jak magnes pokus, ale dla kontrastu dodała także zaskoczenie, jakie budzi u dorosłych rzeczywistość towarzysząca ludziom wieku średniego. Emma Straub udowodniła także, że pasje, takie jak gotowanie, tworzenie muzyki czy też samo utrzymywanie i pielęgnowanie wieloletnich przyjaźni, z biegiem czasu się rozwijają i, tak jak wino, stają się jeszcze lepsze.

Sam pomysł na fabułę bardzo mi się spodobał. Umiejscowienie akcji w Nowym Jorku także - nie wiem, jak to się dzieje, ale wszystkie przeczytane przeze mnie książki, których wydarzenia umiejscowiono właśnie w tym mieście, zawsze mnie urzekają. Nowy Jork ma jakiś taki klimat, który ciężko mi wyjaśnić. Po prostu, to Nowy Jork. Poza samą akcją, na duży plus zasługuje także kreacja bohaterów. Nie są nudni, a w ich zachowaniu raczej nie dopatrzyłam się schematyczności.

"Współcześni kochankowie" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Emmy Straub, bestsellerowej autorki, której kilka pozycji ukazało się na liście "New York Timesa". Licząca prawie 500 stron powieść zapewniła mi wiele chwil przyjemności. Przeplatające się losy młodych i starszych bohaterów wciągnęły mnie właściwie od samego początku. Jak dla mnie powieść zasługuje zdecydowanie na ocenę pozytywną :). 

Za egzemplarz recenzencki książki "Współcześni kochankowie"

serdecznie dziękuję Wydawnictwu Rebis.

BIOLOVE: Mus do ciała MANGO.

Witajcie Kochani :). Niedawno mieliście okazję poznać mojego ulubieńca marki BIOLOVE, mianowicie mus do ciała o zapachu ciasteczkowym. Dziś chciałabym zaprezentować kolejną petardę, która, choć nie przebiła wersji COOKIE, nadal jest godna uwagi - mus do ciała MANGO.

To niewielkie cudeńko pachnie niezwykle apetycznie. Po otwarciu słoiczka wyczuwalna jest soczysta, egzotyczna, pełna słońca woń. Miałam wrażenie, że trzymam pod nosem owocowego Bakusia :D! Mus sprawdzi się idealnie w okresie wakacyjnym, ale nikt przecież nie broni aplikować go na swoją skórę w innych okolicznościach :). Zapach długo utrzymuje się na skórze, co jest zdecydowanym plusem produktów BIOLOVE. Konsystencja musu zachwyca. Mazidło jest puszyste, cudownie się rozprowadza, pozostawiając długotrwały efekt nawilżenia. Oczywiście stan skóry to kwestia indywidualna i najlepiej wszystko testować osobiście. Mnie mus może służyć, ale jeśli ktoś ma spore problemy z przesuszaniem się, może wysnuć zupełnie inne obserwacje po sprawdzeniu na sobie.

Tradycyjnie muszę pochwalić bardzo przyjemne dla oka opakowanie! Słoiczek zdecydowanie należy do praktycznych opakowań. Dzięki takiej formie łatwo jest wydobyć końcówkę kosmetyku i nic się nie zmarnuje.

Mus do ciała o zapachu mango zdecydowanie spełnił moje oczekiwania i na pewno będę do niego wracać. Pozdrawiam serdecznie, Karolina :).

Przyrodnicze kadry z Parku Oliwskiego.

Długi weekend rozpoczął się w Trójmieście piękną pogodą. Ciesząc się słońcem i błękitnym niebem od razu zakomunikowałam, że czwartkowy poranek spędzimy w Parku Oliwskim. No a wiadomo, jak park, to i aparat musi być. Adaś cierpliwie znosił pauzy przy kwiatkach i zauważonych przypadkiem ptakach. Zaliczyliśmy dwie trasy - jedną fotograficzną, drugą totalnie relaksującą, bez przerw na łapanie w kadr przyrody. Poniżej załączyłam kilka zdjęć z czwartkowego spaceru :).

Z racji tego, że dziś zrobiłam sobie totalny dzień leniwca, nie będę się rozpisywać - książki, listy i seriale w końcu czekają :D! A właśnie, na moim fanpage trwa konkurs, do wygrania "Dla niej wszystko", książka, którą recenzowałam w poprzednim poście. Chętnych zapraszam do udziału - wystarczy kliknąć w TEN LINK :). Przesyłam pozdrowienia, K.

Alexa Riley "Dla niej wszystko" - opowieść ze szczyptą erotyki.

Nowe życie, wspaniale zapowiadająca się kariera zawodowa, wspierająca nas we wszystkim najlepsza przyjaciółka i ukochany mężczyzna u boku... Brzmi jak receptura na szczęście, prawda? A może jak przepis na wciągającą i intrygującą powieść? Tak się składa, że właśnie taką historię dla Was dziś przygotowałam. Zapraszam na recenzję "Dla niej wszystko", książki napisanej przed dwie autorki ukrywające się pod pseudonimem Alexa Riley.

"Kiedy obsesja zamienia się w szaleńczą miłość..."

Mallory wraz z przyjaciółką Paige rozpoczyna nowe życie w USA. Ciężka praca  i determinacja dziewczyny zaprocentowała stypendiami i ofertą jednego z najbardziej pożądanych przez studentów staży w nowojorskiej firmie Osbourne Corp. Mallory osiągnęła w życiu to, o czym tylko mogła pomarzyć wówczas, gdy wychowywała się w rodzinie zastępczej. Świat stał dla niej otworem, tak jak i kariera zawodowa. Do pełni szczęścia brakowało tylko tej drugiej osoby... Zaraz po przeprowadzce do miasta, Paige wyciąga Mallory na miasto uczcić nowy początek. W jednym z klubów główna bohaterka spotyka tajemniczego i intrygującego mężczyznę - Milesa, który przedstawia się jej jako Oz. Między nimi od razu zaczyna iskrzyć. Mimo niewątpliwej chemii Mallory jest pełna wątpliwości. W końcu opiera się uczuciu i zakochuje się w Milesie, będącym ukoronowaniem jej wszystkich marzeń.

"Czasami jednak to przeznaczenie wybiera, w kim się zakochujesz i kto sprawia, że tracisz nad sobą kontrolę. Kto obejmuje w posiadanie twoją duszę."

Sielankowe uczucie rozwijało się w ekspresowym tempie. Miles dbał o Mallory w taki sposób, o jakim marzyłaby większość kobiet. Niezwyczajne i niekiedy spektakularne niespodzianki oraz skupienie uwagi tylko na Mallory wzmagało jej poczucie wyjątkowości. Oz momentami odkrywał obsesyjną, zaborczą i władczą stronę swojej duszy, jednak to w ogóle nie przeszkadzało bohaterce. Ba, nawet jej się takie zachowanie podobało. W pewnym jednak momencie coś poszło nie tak. Na jaw wyszła skrywana przez wszystkich tajemnica. Co zrobić, gdy przeznaczenie okazuje się jednak dokładnie przygotowanym planem?

"Nigdy nie zapomnę, jak wtedy wyglądała, tak bardzo pewna siebie. Przyglądałem się jej z daleka. Nie podszedłem do niej ani jej nie zaczepiłem jednak nawet na chwilę nie spuściłem jej z oczu. (...) wyznaczyłem dla niej ścieżkę. Ścieżkę wiodącą do mnie."

"Dla niej wszystko" wciągnęła mnie od pierwszej strony. Są takie książki, których nie chce się odkładać na bok i ta właśnie taka była. Przeczytałam ją błyskawicznie, najchętniej nie robiłabym pauzy. Elektryzująca opowieść o związku Mallory i Milesa w ogóle mnie nie nudziła. Chciałam więcej i więcej! Barwnie wykreowani bohaterowie skupiali na sobie moją uwagę, szczególnie Oz, po którym ciężko czasami było odgadnąć, czego można się spodziewać i jaki będzie jego kolejny krok. Fabuła także absorbowała mnie bez reszty. Liczne zwroty akcji i pikantne sceny wiszące w powietrzu rozbudzały moją ciekawość.

Minusem, właściwie chyba jedynym, jaki zauważyłam w tej powieści, było niekiedy zbyt ordynarne, jak na mój gust, słownictwo w niektórych erotycznych wątkach. Zdarzało się ono na szczęście rzadko i w żadnym wypadku nie psuło pozytywnego odbioru książki.

Po dotarciu na ostatnią stronę czułam lekki zawód - dlaczego to już koniec?! Ciężko było mi się z rozstać z bohaterami, z którymi spędziłam kilka godzin. Bardzo się cieszę, że mogłam zapoznać się z książką "Dla niej wszystko". UWAGA! Jeden egzemplarz będziecie mogli wygrać w konkursie na moim fanpage. Wpadajcie wieczorem na FB i śledźcie stronę :).

Za egzemplarz książki "Dla niej wszystko"

serdecznie dziękuję Burda Książki.

BIOLOVE: Świeca do masażu ORANGE & VANILLA.

Cześć :). Do tej pory prezentowałam świece przeznaczone raczej do dekoracji i fundowania przyjemności zapachowych. Tym razem przedstawiam produkt, który prócz relaksującego aromatu posiada także właściwości pielęgnacyjne i doskonale sprawdza się w zabiegach kosmetycznych. Mowa o MASSAGE CANDLE ORANGE & VANILLA marki BIOLOVE.

Świeczka przeznaczona jest do nawilżającego i regenerującego masażu ciała. Dzięki obecności masła shea i oleju kokosowego w składzie produktu, skóra staje się miękka i gładka. Jak aplikować to cudeńko? Podczas kąpieli rozpalamy świeczkę, która wypełnia łazienkę relaksującym zapachem pomarańczy i wanilii. Wychodząc z wody wystarczy zgasić płomień, osuszyć ciało ręcznikiem i nabierać lub po prostu wylać ostrożnie na dłonie wytopiony balsam. Dobrze jest przed aplikacją sprawdzić, czy temperatura specyfiku nie jest zbyt wysoka. Jeśli nie jesteście fanami tłustej warstwy na skórze, to ta świeca nie jest dla Was. Mnie to nie przeszkadza, w takich przypadkach kosmetyki stosuję po prostu po wieczornym prysznicu. Zapach wytopionego balsamu przez długi czas utrzymuje się na skórze.

Używaliście kiedyś świec do masażu? Ja nie i mój pierwszy raz w tym temacie zaliczyłam właśnie dzięki BIOLOVE. Takie świece dostępne są także w Rossmannie, jednak warianty zapachowe niezbyt mnie zainteresowały. Pozdrawiam serdecznie, Karolina.

Wieżyca - z wizytą na kaszubskim punkcie widokowym.

Sposobów na zabicie niedzielnej nudy mamy z Adamem wiele. Czasem idziemy po prostu na spacer, wybierając jakąś znajomą część Trójmiasta, innymi razy ruszamy gdzieś dalej. W minioną niedzielę w końcu postanowiliśmy wyskoczyć na małą wycieczkę na Kaszuby. Cel - wieża widokowa na szczycie Wieżyca.

Wieżyca stanowi najwyższy szczyt moreny czołowej na całym Niżu Środkowoeuropejskim. Wznosi się na wysokości 329 m nad poziomem morza i stanowi nie lada atrakcję turystyczną Kaszub.

Jednym z tamtejszych, często odwiedzanych przez przyjezdnych punktów jest Kaszubska Wieża Widokowa im. Jana Pawła II, mierząca ok. 30 m. Postawiono ją w 1997 roku. Z jej szczytu rozciągają się wspaniałe widoki na pofałdowaną kaszubską krainę. Lasy, domy, jeziora, pola, czyli krajobrazy w cudownym wydaniu. Wieść niesie, że przy bezchmurnej pogodzie ze szczytu można dostrzec nawet Mierzeję Helską!

Pogoda spłatała nam małego psikusa. O ile temperatura nie zmieniała się diametralnie i było ciepło, to towarzyszące nam przez całą drogę słońce pochowało się za chmurami na kilka kilometrów przed punktem docelowym naszej wycieczki. Błękit nieba także gdzieś się ukrył. Mimo wszystko to, co zobaczyliśmy, na pewno zostanie nam w pamięci. Może jeszcze kiedyś tam wrócimy :).

KILKA PRAKTYCZNYCH INFORMACJI: pod wieżą widokową znajduje się parking. Zmotoryzowani turyści zapłacą 4 zł za samochód osobowy. Wejście na wieżę również jest płatne. Bilet normalny kosztuje 6 złotych, aczkolwiek dla młodszych obowiązują zniżki. Wejściówkę kupuje się przed wejściem na wieżę. Tam również dostępne są pamiątki, m.in. pocztówki i magnesy. Do punktu widokowego prowadzi niedługa, szeroka, niestroma ścieżka. Nie powinna ona nikomu sprawić trudności, tak samo jak i wejście na górę.

Lubię zwiedzać miasta, poznawać architekturę i atrakcje turystyczne różnych miejsc, ale cenię sobie także wypady na łono natury, gdzie mogę otaczać się zielenią. Przyroda potrafi być niezwykle wdzięczna! Przesyłam pozdrowienia, Karolina.

"Diamentowa góra" - debiutancka powieść Cecily Wong.

Są takie powieści, które przepełnione są "tym czymś". Magią, hipnotyzującą od pierwszej strony książki. Niedawno trafiłam na właśnie taką pozycję. "Diamentowa góra" Cecily Wong wciąga od samego początku, przenosząc czytelnika do zupełnie innego, egzotycznego świata.

"Porywający debiut o losach czterech pokoleń zamożnej rodziny, której wzloty i upadki ukazano na tle sekretów i tragicznej miłości".

Pod koniec XIX wieku Frank Leong, będący niezwykle bogatym przedsiębiorcą, opuszcza wraz z rodziną swój kraj - Chiny. Familia udaje się na Oahu, egzotyczną wyspę. Z Azji na Hawaje przenosi się nie tylko rodzina, ale i starożytna klątwa, która za Leongami podąża przez ocean jak cień. W myśl tej starożytnej legendy o czerwonej nici każdy człowiek gdzieś ma swoją drugą połówkę, która jest mu przez los przeznaczona, do której jest przywiązany. Wybierając inną osobę, ściąga się na siebie przekleństwo...

Amy nie mogła pochwalić się zamożną rodziną. Chcąc zapewnić sobie i najbliższym byt, zmuszona była podjąć dość trudną decyzję - wyrzec się uczucia i poślubić Bohaia Leonga, syna Franka i Lin Leongów. Ślub tej pary zapoczątkował pasmo nieszczęść, często niezwykle tragicznych w skutkach. Po wielu latach szepty na temat klątwy zdają się zacierać i zanikać. Przełom następuje jednak w chwili, gdy po dwudziestu latach na wyspę dociera pewien list. List z wyznaniem. List, który wstrząsnął rodem. Przyszłość i losy rodziny Leongów zależą teraz od Theresy - młodej, ciężarnej dziewczyny, córki Amy i jedynej wnuczki Franka.

"Diamentowa góra" to powieść niezwykła. Z historii zawartej na stronach książki wprost wylewa się magia. Na tle mieszanki klątwy kierującej losem rodziny i egzotycznych klimatów rozgrywa się gra relacji między barwnie wykreowanymi bohaterami. Autorka ponadto w wybitny sposób ukazuje, jak fatalne w skutkach mogą być kłamstwa i naciągane kompromisy. Niektóre sekrety i skrywane przez bohaterów tajemnice potrafią zmrozić krew w żyłach!

"Potężna baśń o magicznej miłości, szokujących kłamstwach i dotkliwej stracie opowiedziana przez córki, wnuczki i żony z klanu Leongów."

Cecily Wong zgrabnie wplotła w fabułę opisy tradycji kultywowanych przez Chińczyków. Wierzenia i przesądy zawarte w powieści fascynują. Odbiorca ma szansę poznać wiele ciekawych faktów na temat chińskich obyczajów, co zdecydowanie sprawia jeszcze większą przyjemność z czytania. Tutaj nawet bakalie miały swoje znaczenie.

"... przez sen mogłaby wymienić siedem rodzajów bakalii (...): korzeń lotosu oznaczał przyjaźń, dynia długą linię rodową, marchewka bogactwo i powodzenie, kokos silną więź między ojcem i synem, imbir trwanie w dobrym zdrowiu, pestki melona płodność, a ziarna lotosu bezpieczeństwo dla synów". 

"Diamentowa góra" z pewnością szybko nie opuści mojej głowy. To jedna z tych pozycji, o których rozmyśla się jeszcze jakiś czas po przeczytaniu. Bardzo się cieszę, że mogłam zapoznać się z zawiłymi losami klanu Leongów!

Za egzemplarz recenzencki "Diamentowa góra"

serdecznie dziękuję Wydawnictwu Kobiecemu.

Kryminał z duszą - "Chaszcze" Jana Grzegorczyka.

Hej! Coraz częściej na blogu gości rodzima literatura. Ponownie przygotowałam dla Was recenzję książki polskiego pisarza. Tym razem chciałabym przedstawić "Chaszcze" autorstwa Jana Grzegorczyka. Na początek napiszę krótko: nie zawiodłam się. Zapraszam na recenzję.

"Mroczne tajemnice ludzkich dusz, wina, namiętność i zdrada."

Spacer po lesie nie zawsze wiąże się z błogim relaksem na łonie natury. Stanisław Madej, około pięćdziesięcioletni kawaler pasjonujący się ornitologią, przekonał się o tym wiosną. Zapalony fotograf ptaków pewnego razu trafia w lesie na... wisielca. Co więcej, kilka dni po odkryciu tej makabrycznej śmierci, na korze drzewa odkrywa tajemniczy napis "Judasz". Czy było to zwyczajne samobójstwo, czy może jednak za tą tragedią kryje się coś więcej? Mężczyzna rozpoczyna śledztwo, a tym samym coraz bardziej angażuje się i zagłębia w ludzkie losy. Zagłębia się w CHASZCZE - plątaninę ludzkich relacji, tajemnic, mrocznych zakamarków dusz, kłamstw, które zawsze związane są z określonymi konsekwencjami.

"Chaszcze" przyciągają swoją wielowątkowością. Kryminalna intryga wydaje się być interesującym elementem powieści, czytając książkę chciałam koniecznie poznać jej rozwiązanie. W powieści Pana Grzegorczyka nie brakuje także wątków obyczajowych oraz tych, które zmuszają do refleksji. Główny bohater znajduje się przecież w sile wieku, a zazwyczaj w tym okresie życia ludzie podatni są na analizowanie dotychczasowego życia i ewentualne jego przewartościowywanie.

"Nie jest tak prosto wymarzyć życie nawet w marzeniach. Bo musielibyśmy pooddzielać to, co było w nim dobre, od tego co było smutne. "

Muszę pochwalić kreację głównej postaci. Bardzo polubiłam Stanisława. Mężczyzna, chcąc uciec od monotonni i rutyny, postanowia opuścić miasto i przenieść się na wieś, gdzie mieścił się odziedziczony przez niego dom. Och, jak ja lubię takie klimaty! Opis jego codzienności, podjęcie ryzyka i rozpoczęcie nowego życia przypadły mi do gustu. Poza Madejem, autor nakreślił kilka innych, równie ciekawych postaci, które na pewno nie znudzą czytelnika, ba, niektóre z nich wzbudzą sympatię.

"Chaszcze" czyta się szybko. Nie poczułam wielkiego "wow", ale też się nie rozczarowałam. Książka zasługuje na dobrą ocenę. Trzymała mnie w napięciu, chciałam poznać zakończenie. Wzbudziła we mnie pozytywne emocje, za co otrzymuje wielki plus :). Pokłon należy się także za okładkę, która ewidentnie ma odniesienie do treści zawartych w książce.

Za możliwość przeczytania książki "Chaszcze"

serdecznie dziękuję Wydawnictwu Zysk i S-ka.

BIOLOVE: Mus do ciała COOKIE.

Hej! W końcu przyszła pora na recenzje naturalnych kosmetyków marki BIOLOVE. Do tej pory udało mi się jedynie opublikować dwa haule kosmetyczne - w lutym i na początku tego miesiąca. Aby nie poprzestać na prezentowaniu najnowszych nabytków z Kontigo, dziś przygotowałam pierwszą opinię, której bohaterem jest BODY MOUSSE COOKIE.

Ciasteczkowy mus do ciała absolutnie jest moim największym ulubieńcem! Kosmetyki BIOLOVE urzekają, jednak ten produkt wyróżnia się na tle pozostałych dzięki cudownemu, słodkiemu, nieco czekoladowemu zapachowi. Już po pierwszym otwarciu eleganckiego słoiczka przepadłam. Aromat, jaki wówczas poczułam, od razu podbił moje serce. Mogłabym go porównać do wosku Hot Chocolate Kringle Candle. No po prostu bajka! Zapach długo utrzymuje się na skórze, a jeśli zaraz po aplikacji nałoży się na siebie ubrania, można być pewnym, że i one przejmą ciasteczkowe nuty.

Jeśli chodzi o nawilżenie, uważam, że mus się sprawdza. Moja skóra lubi się czasem przesuszyć w niektórych miejscach na ciele, co zauważam kilka godzin po kąpieli. Stosując mus nie miałam żadnego problemu w tej kwestii. Konsystencja jest świetna, taka nieco puszysta, ale i zbita - zanim produkt wyląduje na ciele, nabieram go nieco więcej i rozcieram w dłoniach, wówczas najlepiej rozprowadza się po skórze. Analizując wydajność muszę przyznać kolejny plus. Słoiczek o pojemności 150 ml zużywam od lutego średnio dwa razy w tygodniu i jeszcze trochę mi zostało (mniej niż na zdjęciu, fotkę pstrykałam jakiś czas temu). Nie byłabym sobą, gdybym nie doceniła cudownego opakowania :).

Ciasteczkowy mus do ciała BIOLOVE to dla mnie kosmetyk idealny. Powalający zapach, fajna konsystencja, dobre właściwości nawilżające i atrakcyjny design to wymarzone połączenie. Na pewno jeszcze nie raz będę wracać do tego produktu. Czy ktoś z Was miał już przyjemność korzystania z tego musu? Jakie są ważne odczucia? Przesyłam uściski, Karolina.

"Kobieta na schodach" - najnowsza powieść Bernharda Schlinka.

Z twórczością Bernharda Schlinka spotkałam się pierwszy raz w maju tego roku. "Lektor" dał mi do zrozumienia, że mam do czynienia z wybitnym pisarzem, który nie chwyta się lekkich tematów. Sięgając po kolejną książkę, zatytułowaną "Kobieta na schodach" tylko się w tym utwierdziłam.

"Przejmujący w ascetycznym ujęciu Schlinka obraz gry pozorów, bliskości w obliczu nieodwołalnego, odchodzenia, utraty".

Zrównoważone i uporządkowane życie niemieckiego prawnika, właściciela kancelarii, nagle się zmienia. Mężczyzna w jednym z australijskich muzeów zauważa obraz, który od wielu lat uznawano za zaginiony. Dzieło przedstawiało schodzącą po schodach nagą kobietę. Była nią pewna siebie, atrakcyjna Irene, która swego czasu wiele znaczyła dla prawnika, jednak zniknęła z jego życia od tak, bez słowa. Główny bohater postanawia odnaleźć kobietę, w której niegdyś się zakochał.

Informacja o odnalezieniu obrazu nie była zaskoczeniem tylko dla niemieckiego prawnika. Wiadomość ta zainteresowała również dwóch innych mężczyzn, którym Irene także zawróciła w głowie. Pewnego dnia czworo bohaterów spotyka się ze sobą nad australijską zatoką. Panowie chcą odzyskać to, co rzekomo im się należało. Każdemu jednak przyświeca inny cel. Tylko jeden z bohaterów postanawia wykorzystać szansę na odświeżenie ciepłych relacji między nim a dawną ukochaną. Czy uda mu się odnowić uczucie? Jak zakończy się ta historia?

Podobnie jak "Lektor", "Kobieta na schodach" nie należy do lekkich i prostych powiastek, przez które można przelecieć w kilka godzin. To opowieść z przesłaniem, które należy samemu odnaleźć po przeanalizowaniu przedstawionej przez autora historii. Schlink swoją powieścią zmusza do refleksji i interpretacji niektórych metafor. Sięgając po najnowszą powieść Bernharda mamy szansę na zapoznanie się z pozycją ukazującą, jak własne wybory i doświadczenie ostatecznie kształtują ścieżkę życiową. Jest to właściwie uniwersalna prawda, aczkolwiek nie każdy zdaje sobie z tego sprawę, jak wielką moc mają te słowa. Tylko człowiek może zmienić swoją przyszłość, ale musi chcieć, musi wykazać się odwagą. Musi być także gotów na to, jak zmienny i przewrotny potrafi być los.

Jeśli chodzi o bohaterów książki, to muszę przyznać, że chwilami nieco mnie denerwowali. Irene zdawała się bez wyrzutów wykorzystywać swoją urodę i pewność siebie w kontaktach z mężczyznami. Ci z kolei zachowywali się momentami jak naiwne dzieci, wierząc w uczucie z jej strony. Jak to w życiu bywa, tak i w książce pewne zachowania okazywały się mieć jednak drugie dno. Czytelnik, po poznaniu niektórych faktów, zaczyna rozumieć motywy postępowania bohaterów.

"Kobieta na schodach" łączy w sobie cechy kryminału i powieści o życiu. Początek książki zdecydowanie rozpoczyna się jak kryminał, natomiast wzruszające zakończenie oscyluje wokół tematyki związanej z miłością. Muszę przyznać, że Schlink ponownie mnie nie zawiódł.

Za możliwość przeczytania książki "Kobieta na schodach"

serdecznie dziękuję Wydawnictwu Rebis.