Wyspa Sobieszewska, czyli piękny zakątek Gdańska.

Witam serdecznie :)! Jak minęła Wam majówka? Muszę przyznać, że my bawiliśmy się rewelacyjnie. Co prawda nigdzie nie wyjechaliśmy, jednak pogoda dopisała do tego stopnia, że codzienne spacery nabrały innego wymiaru. Praktycznie każdego dnia wybieraliśmy inny cel podróży - bulwar nadmorski na Oksywiu w Gdyni, centrum Gdyni, Westerplatte w Gdańsku czy też Wyspa Sobieszewska, również w Gdańsku. To właśnie ona będzie bohaterem dzisiejszego wpisu!

Historia powstania Wyspy Sobieszewskiej niewątpliwie związana jest z procesami zachodzącymi w delcie Wisły. Żywiołowa działalność natury przy ingerencji człowieka doprowadziła do powstania tego miejsca. Rzeka do 1840 uchodziła do Zatoki Gdańskiej głównym ujściem w Gdańsku, jednak na początku tamtego roku powstał potężny zator lodowy blokujący odpływ Wisły. Zbierające się wody w końcu runęły w kierunku Morza Bałtyckiego, przerywając tym samym Mierzeję Wiślaną i tworząc półwysep. Ostatecznie Wyspa Sobieszewska powstała dzięki człowiekowi i jego działalności w roku 1895.

Klimat wyspy dzięki ruchom powietrza i wysokiemu nasłonecznieniu ma właściwości hartujące. Podczas spacerów wdychamy cenny dla naszego organizmu jod. Warto wybrać się na wyspę na wiosnę, bowiem silne wiatry morskie przyczyniają się do sztormów, a jak wiadomo, podczas tego zjawiska na plażę wyrzucany jest bursztyn.

Wyspa należy do miejsc zróżnicowanych pod kątem przyrodniczym. Na jej terenie występują plaże, wydmy, łąki, trzcinowiska, bory sosnowe, las mieszany... A to wszystko otoczone jest przez Wisłę i morze! Na wyspie występuje około 500 gatunków flory i 300 gatunków fauny. Największe bogactwo stanowią ptaki - liczy się ich prawie 300 gatunków. To właśnie dla nich utworzono dwa rezerwaty ornitologiczne.

Nie sposób nie wspomnieć o bobrach zamieszkujących północno-wschodnią część tego terenu oraz o fokach, dla których Wyspa Sobieszewska stanowi naturalne środowisko bytowania. Te ostatnie udało nam się zobaczyć na jednej z wysepek - wylegiwały się całą grupką :). Kilka z nich wybrało się także zakosztować kąpieli.

Trasa należała do przyjemnych - około 3,5 km spaceru w jedną stronę przy zachwycających okolicznościach przyrody. Do celu doszliśmy lasem, wróciliśmy linią przy wodzie. Wybierając się na wycieczkę warto zabrać ze sobą lornetkę, no i przede wszystkim wygodne buty! Widzieliśmy panią w obcasach, w których ledwo szła po kamieniach i piasku... Ale o tym chyba nie muszę przypominać wytrawnym podróżnikom :). Ściskam, Karolina.