Żywioły: "Powietrze, którym oddycha" Brittainy C. Cherry.

Kiedy przeczytałam "Art & Soul", od razu wiedziałam, że nie będzie to jedyna książka Brittainy C. Cherry, po którą sięgnę. Bacznie obserwowałam księgarnie internetowe, szukając możliwości zakupu w przedsprzedaży pierwszej części serii "Żywioły", mianowicie "Powietrze, którym oddycha". W efekcie kilka wakacyjnych dni spędziłam nad wspaniałą lekturą, której recenzję przygotowałam dziś dla Was.

Elizabeth i Tristan zostali dość brutalnie potraktowani przez los. Na obojgu zawisł ciężar bolesnego doświadczenia, jakim była śmierć ukochanych, bliskich im osób. Ona straciła w wypadku męża, zostając jedynie z córką i dość ekscentryczną matką. On musiał pożegnać się z żoną i synem, dzieląc swój świat tylko z psem...

Tracąc kogoś najtrudniejsze jest to, że tracimy również siebie.

Rok po tragedii drogi życiowe obojga bohaterów postanowiły się ze sobą zetknąć. Pierwsze spotkanie kobiety i mężczyzny nie należało do najprzyjemniejszych. Nie dało się ukryć, że śmierć bliskich zamieniła Tristana na gorsze. Ludzie dostrzegali w nim potwora. Tak bardzo wypełniony był pustką, że dla innych stał się dziwakiem. Elizabeth, mimo drobnego wypadku, jaki złączył ich losy, starała się zachować przyjazny stosunek względem Tristana. Niestety, mężczyzna dał się poznać od tej gorszej strony... Był po prostu chamski. Bohaterka nie uwierzyła jednak, że Tristan jest złym człowiekiem. Coś ich w końcu łączyło - prócz tego, że mieszkali blisko siebie, oboje także kogoś utracili.

Oboje pragnęliśmy poskładać roztrzaskane fragmenty naszej przeszłości.

Elizabeth podjęła próbę dotarcia do właściwie obcego jej i z pozoru niebezpiecznego mężczyzny, jednocześnie wciąż chowając w sercu palącą tęsknotę za mężem. Tristan, początkowo opierający się przyjaznemu nastawieniu sąsiadki, w końcu zaczął się przed nią otwierać...

Magia zawarta jest w chwilach. W delikatnym dotyku, lekkich uśmiechach, cichych słowach. Magia jest w życiu dniem dzisiejszym, w oddechu, w szczęściu. (...) magia jest w miłości.

Książka naszpikowana jest ogromnym ładunkiem emocjonalnym. Czytelnik raz musi borykać się ze ściśniętym sercem i gardłem, a raz uśmiecha się pod wpływem humorystycznych akcentów. Sięgając po tę pozycję trzeba być przygotowanym na całą paletę emocji. Śledząc kolejne strony odczuwa się wręcz te wszystkie stany, jakie autorka przypisała bohaterom. Zachwyt, rozbawienie, oszołomienie, rozdarcie, wzruszenie, szczęście. A jeśli już o bohaterach mowa, to trzeba przyznać, że poza główną parą, Ci drugoplanowi również zostali znakomicie wykreowani. Prócz zręcznie ubarwionych postaci i mnogości emocji, autorka zafundowała czytelnikom także kilka zwrotów akcji, których ja osobiście się nie spodziewałam. W szczególności zaskoczył mnie wątek nieco kryminalny! Taki kształt fabuły tylko utwierdził mnie w przekonaniu, że "Powietrze, którym oddycha" to kapitalna pozycja.

Znasz to miejsce między koszmarem a snem? Miejsce, gdzie jutro nigdy nie nadchodzi a wczoraj już więcej nie boli? Miejsce, gdzie twoje serce bije równo z moim? Miejsce, gdzie czas nie istnieje, i łatwo jest oddychać? Chcę tam żyć z tobą.

To nie jest lekka książeczka na niedzielne popołudnie. To wzruszająca powieść o bólu, jaki towarzyszy ogromnej stracie, o szukaniu z nadzieją sensu życia, o wierze w drugiego człowieka, o przyjaźni i miłości. W książce poruszane są trudne tematy, które raczej ciężko przełknąć przy kawusi i słodkim ciasteczku. Z wielu wątków można wyciągnąć pewne nauki dla siebie, na przyszłość.

Nie musisz cały czas czuć się dobrze. W porządku jest czasem cierpieć. To nic złego zagubić się jak dziecko we mgle. To złe dni sprawiają, że dobre są takie cudowne.

Książka w pełni spełniła moje oczekiwania, ba, ona nawet je przewyższyła! Bez jakichkolwiek wątpliwości polecam ją wszystkim, bez wyjątku. Na mojej półce już czeka na swoją kolej kolejna część serii - "Ogień, który ich spala". Mam nadzieję, że się nie zawiodę :). A Wy, lubicie twórczość Brittainy C. Cherry? Czekam na opinie! Przesyłam wiosenne pozdrowienia, Karolina.

Kartka z pamiętnika #4.

Hej Kochani! Dawno nie publikowałam nic z serii Kartka z pamiętnika - czas to nadrobić. A szczerze powiedziawszy trochę ostatnimi czasy się działo :). Nie były to jakieś zachwycające wycieczki czy wielkie wydarzenia, jednak minione momenty sprawiły mi sporo przyjemności, a uśmiech często gościł na twarzy. Zapraszam na małą wycieczkę do mojej codzienności.

Zacznę może od spraw przyziemnych - kupiłam koc! W końcu. Marzyłam o nim już dłuższy czas, ale jakoś tak zawsze sprawy układały się inaczej. A to miałam ważniejsze wydatki, a to nie było promocji, a to zapominałam o zakupach. W środę w końcu słońce pojawiło się na moim horyzoncie. Wsiadłam do samochodu i ruszyłam do centrum handlowego. O dziwo nie zgubiłam się w parkingu podziemnym, a w samej galerii... Tak, chyba tylko ja jestem taka zdolna. Auto zaparkowałam i odnalazłam potem bez najmniejszego problemu, jednak po wejściu do centrum śmiało ruszyłam, jak sądziłam, we właściwym kierunku, który ostatecznie okazał się być tym złym :D. No same kłody los rzuca pod nogi, same kłody! Po małych zawirowaniach w końcu trafiłam do sklepu Jysk, chwyciłam wymarzony koc Lotus i udałam się do kasy ze swoją zniżką w telefonie. Futerko zdobi teraz naszą sypialnię, a ja z przyjemnością w ciągu dnia wyleguję się na nim, czytając książkę.

A jeśli już padło słowo "książka", to mam dobre wieści :). Pierwsza dotyczy konkursu. Nie, to nie ja wygrałam. Tym razem to Adaś zawalczył o czytadło dla mnie. Planował wygrać typowo babską książkę obyczajową. Prawie by się udało, niestety organizatorowi skończyły się te książki i postanowił obdarować moją drugą połówkę inną pozycją. No cóż, nie bardzo wiem, jak można organizować konkurs, w którym deklaruje się więcej przewidzianych nagród, niż jest się w ich faktycznym posiadaniu, jednakże bardzo się cieszę, że na moją półkę trafiła kolejna pozycja. Właściwie pod półkę, bo na niej absolutnie już miejsca nie ma. 

Druga dobra wiadomość to absolutny hit minionego tygodnia. W końcu udało mi się zgrać wszystko tak, aby wziąć udział w spotkaniu autorskim Magdaleny Witkiewicz. Planowałam to od miesięcy. Wydarzenie odbywało się w piątek, w jednej z bibliotek mieszczącej się niedaleko naszego osiedla. Szybko przeleciałam autkiem przez miasto (o dziwo nie było korków, czego powiedzieć niestety o drodze powrotnej nie mogę), zasiadłam w przygotowanym pomieszczeniu i oczekiwałam ulubionej pisarki. Kameralne spotkanie minęło w naprawdę fantastycznym klimacie, Pani Magda jest bardzo pozytywną osobą i po prostu zaraża swoim optymistycznym podejściem. Do domu wróciłam w naprawdę dobrym nastroju, z czterema dedykacjami w moich książkach - "Po prostu bądź", "Pracownia dobrych myśli", "Awaria małżeńska" oraz "Opowieść niewiernej". Jedno wiem na pewno - to nie ostatnie spotkanie autorskie Pani Magdy, w którym brałam udział!

Piątkową kropką nad "i" okazał się list od Darii. Czekająca już na stole przesyłka tylko dopełniła mój fantastyczny humor po spotkaniu z pisarką. Pisanie listów od lat sprawia mi ogromną przyjemność i cieszę się, że mogę korespondować z osobami, które tak jak ja czują magię tradycyjnej korespondencji. 

Koniec tygodnia celebrowaliśmy z Adasiem w Sobieszewie. W niedzielę pogoda po prostu była bajeczna, a że lubimy spacery w otoczeniu przyrody, lepszego miejsca na spędzenie kawałka dnia nie mogliśmy sobie wymarzyć. Siedem kilometrów pieszej wędrówki (jak podaje mi Endomondo) w otoczeniu wody, lasu i pozbawionego chmur nieba utrzymało nasze pozytywne humory. Uwielbiam wiosnę właśnie za to, że spacery na łonie natury stają się jeszcze lepsze niż zimą!

Wiecie co? Te drobne przyjemności pozwoliły mi naładować baterie :). Mimo, iż mam kupę pracy do wykonania na komputerze, do tego dochodzi przegląd ubrań w szafach i wiosenne porządki, to jakoś tak z lekkością myślę o tych wszystkich obowiązkach. Wiosna, słońce i małe rzeczy potrafią dać kopa! Życzę Wam Wszystkim, aby i u Was nie brakowało dobrych momentów i energii do działania :). Buziaki, Karolina.

Herbaciany zakątek: O miłości do herbaty słów kilka. Rozdanie.

Hej! Na początku tego roku obiecałam Wam, że na blogu będą pojawiać się nowe cykle. O przyrzeczeniu rzecz jasna nie zapomniałam. W wolnych chwilach rozmyślałam nad poszczególnymi koncepcjami i cierpliwie wyczekiwałam momentu, w którym będę mogła zakasać rękawy i zabrać się do roboty. Niestety, nadal nikt nie wymyślił sposobu na rozciągnięcie doby, co pozwoliłoby nie tylko na wydłużenie dnia, ale i całych tygodni. Moich tygodni. Na szczęście, gdzieś pomiędzy obowiązkami, udało mi się wpleść prace nad nowym cyklem, no i oto z nim przybywam! Od dziś na blogu pojawiać się będą wpisy na temat HERBATY. 

Moja miłość do tego napoju rozwinęła się właściwie w okolicach końca gimnazjum i początku technikum. Wcześniej zadowalałam się zwykłą, czarną herbatą, nierzadko z dodatkiem cytryny i odrobiny cukru. W pewnym momencie poczułam jednak, jak to kobieta, chęć zmian. Zaczęłam więc próbować. Kupowałam coraz to nowsze smaki, odmiany i zaparzałam kubek za kubkiem. Jako tako wyrobiłam swój gust, aczkolwiek wciąż jeszcze wiele przede mną, szczególnie w przypadku herbat sypanych. 

Uzależnienie od herbaty postrzegam pozytywnie. Przecież to nie papierosy lub alkohol, które sprytnie degradują nasz organizm! Herbata pozytywnie wpływa na samopoczucie, pobudza dzięki teinie, a za sprawą teofiliny i teobrominy posiada właściwości moczopędne. Flawonoidy obniżają poziom cholesterolu we krwi, neutralizują wolne rodniki i działają przeciwrakowo. W napoju znajdziemy też sole mineralne, zasady purynowe, witaminę K. Właściwości herbaty odnalazły zastosowanie nie w przemyśle spożywczym, ale i kosmetycznym. 

Kiedyś nie przywiązywałam wagi do procesu parzenia, po prostu zalewałam torebkę i piłam w swoim tempie, czasem w ogóle nie wyjmując jej z kubka. Dopiero później zainteresowałam się tematem prawidłowego przygotowania herbaty, który przecież jest niezwykle ważny! I tak:

• herbatę należy parzyć przynajmniej przez 2 minuty,
• parzona mniej niż 3 minuty działa pobudzająco,
• herbata parzona powyżej 5 minut pozwala się zrelaksować, przynosi ukojenie,
• parzenie trwające kilkanaście minut może niekorzystnie wpłynąć na żołądek (podrażnia go), natomiast ma zbawienny wpływ na błonę śluzową jelit w trakcie biegunki.

Oczywiście są to ogólniki, ponieważ na rynku mamy dostępnych wiele różnych odmian herbat, zieloną, białą, czerwoną, yerbę itd. Każda z nich charakteryzuje się własnymi, specyficznymi cechami i wymaga właściwego dla niej traktowania. Tematy związane z poszczególnymi rodzajami herbaty będą poruszane w kolejnych postach, w których pojawią się także moje ulubione marki i smaki :). No a skoro jesteśmy już przy tym temacie... 

Przygotowałam dla Was HERBACIANY KONKURS!

Do wygrania jest 30 torebek herbat - 24 różnych smaków, 6 z nich jest zdublowanych. Co trzeba zrobić, aby zostać zwycięzcą? Wystarczy, że w komentarzu wyrazicie chęć udziału w konkursie, a także napiszecie, jaka herbata jest Waszą ulubioną i uzasadnicie swój wybór. Będzie mi bardzo miło, jeśli mnie zaobserwujecie na bloggerze i fb, a na swoim blogu/facebooku/instagramie umieścicie grafikę konkursową z linkiem do rozdania, ale nie jest to warunek konieczny. Czas na wzięcie udziału macie do 15.04.2017 r. do godziny 23:59. Zgłoszenia po tym terminie nie będą brane pod uwagę. W ciągu kilku dni zostaną ogłoszone wyniki. Organizatorem konkursu oraz fundatorem nagrody i jej wysyłki jestem tylko i wyłącznie ja. 

Życzę powodzenia! Karolina :).

Zdjęcia zamieszczone w poście, poza grafiką konkursową, zostały pobrane z serwisu Pixabay.

Pyszne ciacho z kremem - jagielnik Raffaello.

Smaczne ciasto na weekend to w niektórych domach sprawa obowiązkowa. Mimo wielkich chęci, nie zawsze mam czas na upichcenie czegoś w piątek. Ostatnio udało mi się wygospodarować kilka chwil na kuchenne przyjemności. Po udanym, pierwszym podejściu do jaglanego Raffaello, postanowiłam okrągłe kulki zastąpić całym ciastem. Niestety, nie jest to wersja fit - sporą część stanowi krem, bez którego moja druga połówka raczej nie skosztowałaby tych pyszności.

SKŁADNIKI:

• 1 szklanka surowej kaszy jaglanej (około 2 torebki),
• 2 szklanki wrzątku,
• 2 szklanki wiórków kokosowych,
• 1,5 szklanki podgrzanego, ciepłego mleka,
• 3-4 łyżki cukru trzcinowego,
• 350 g śmietanki 30-36%,
• 1,5 opakowania mascarpone,
• 3 tabliczki białej czekolady,
• wiórki do dekoracji.

PRZYGOTOWANIE:

1. Do garnuszka wrzucamy kaszę jaglaną, chwilę podprażamy, stale mieszając. Ostrożnie zalewamy wrzątkiem i gotujemy do miękkości, aż kasza wchłonie wodę.

2. Kaszę zalewamy mlekiem, dodajemy wiórki i cukier. Gotujemy od 3 do 5 minut, najlepiej do wchłonięcia płynu.

3. Ostudzoną masę blendujemy, przekładamy do wyłożonej papierem blachy i dobrze ugniatamy. Forma ląduje w lodówce.

4. Przygotowujemy krem! Śmietanę wrzucamy na pięć minut do zamrażarki. W tym czasie możemy rozpuścić w kąpieli wodnej czekoladę.

5. Wyciągamy śmietankę, ubijamy w wysokim naczyniu, łączymy z mascarpone i dokładnie mieszamy. Dokładamy czekoladę, jeszcze kilka ruchów mikserem do osiągnięcia jednolitej masy i gotowe! Można wykładać na jaglany spód :). Wierzch posypujemy wiórkami kokosowymi.

6. Ciasto powinno poleżeć w lodówce kilka godzin, a najlepiej jest zostawić je tam na noc.

Muszę przyznać, że ciacho wyszło naprawdę niezłe, szybko znika z foremek :). Następnym razem planuję wykorzystać mleczko kokosowe zamiast krowiego, a cukier trzcinowy chcę zastąpić ksylitolem. Dajcie znać, czy Wy kiedyś przygotowywaliście ciasto Raffaello! Przesyłam buziaki, Karolina.

Listów moc... "Biuro przesyłek niedoręczonych".

Nowy rok rozpoczęłam od utrzymanej w świątecznym klimacie, polskiej lektury autorstwa Nataszy Sochy. Książkę "Biuro przesyłek niedoręczonych" kupiłam jeszcze w listopadzie, z nadzieją, że zdążę ją przeczytać przed Bożym Narodzeniem. Na co ja liczyłam?! Cóż, choć nie udało mi się dodatkowo nastroić tą powieścią, to zdecydowanie przedłużyła mi ona okres świąteczny. 

Zuzanna po przeprowadzce do nowego mieszkania, z daleka od rodzinnego domu, podjęła pracę w pewnym biurze. Jej zadaniem była segregacja listów i paczek, które z jakichś powodów nie docierały do adresatów. Tam też poznała Milę, bardzo życzliwą kobietę, z którą lubiła współpracować. Do biura trafiały różne przesyłki, a wśród nich znalazły się koperty pewnych dwóch nadawców. Kobieta i mężczyzna, których los niegdyś nieoczekiwanie postawił na swej drodze, przez 38 lat nie mogli się ze sobą spotkać... Zuzanna i Mila postanowiły więc wziąć sprawy w swoje ręce, ratując przy okazji świąteczne marzenia kilku innych osób...

Początkowo miałam problem z przebrnięciem przez tę książkę. Jakoś szło mi to czytanie, ale bez większych ochów i achów. W wolnej chwili wracałam do lektury, aczkolwiek bez niepohamowanego zapału. Po prostu, przechodziłam przez kolejne strony, czasem wciągając się troszeczkę bardziej, a czasem nie odczuwając nic konkretnego. Poznałam bohaterów, ich zajęcia, relacje z innymi ludźmi... Akcja zdawała mi się momentami dość przewidywalna, a nazbyt poplątane losy bohaterów odrobinę przekoloryzowane. Za dużo coś mi było tych zbiegów okoliczności! Na szczęście końcówka okazała się być totalnym zwrotem akcji. Zapomniałam o tym, co denerwowało mnie w tej lekturze i w końcu zatopiłam się w losach bohaterów tak, jakbym ja sama uczestniczyła w opisywanych przez autorkę wydarzeniach. Wszystkie tajemnice zaczęły się rozwiązywać. Niektóre motywy zawarte w powieści były dla mnie oczywistością, na szczęście kilku wątkom udało się wzbudzić moje zaskoczenie, ba, nawet i wzruszenie! 

Plusem tej lektury, oczywiście poza kuszącą okładką, był wątek listów. Ile ludzi dziś decyduje się na tradycyjną korespondencję? W dobie tak zaawansowanej technologii, międzyludzka komunikacja tekstowa ogranicza się praktycznie do stosunkowo krótkich wiadomości, wysyłanych drogą elektroniczną. Komputery i smartfony zastępują pióro i papier. Ludzie zapominają o wyjątkowym charakterze ręcznego pisania długich listów. Lektura na szczęście przywołuje magię tego rytuału, co mnie ucieszyło, gdyż bardzo sobie cenię uroki korespondencji tradycyjnej. Wciąż piszę ręcznie z niektórymi osobami, wybór papeterii i dodatków sprawia mi wiele przyjemności! A listy potrafią zdziałać cuda...

Podsumowując, książka z jednej strony jest ciepłą, świąteczną, nieco fantazyjną historią, z drugiej zaś opowieść ta bywa momentami dość przewidywalna. Najważniejsze, aby wyciągnąć z tej historii jeden wniosek - dobro ludzkie istnieje, czasami chowa się głęboko w sercu pod przykrywką ironii, sarkazmu i oschłości, a niekiedy wypisane jest po prostu na twarzy. Lektura momentami wprowadza nostalgiczny nastrój, zmusza do refleksji. W pewnym stopniu to wzruszająca opowieść, w której podkreślono siłę przyjaźni, miłości, poniekąd i przebaczenia. Szkoda tylko, że nie całość książki, a jedynie jej część pozwoliła mi w pełni cieszyć się czytaniem, śledzeniem losów bohaterów i jednoczesnym ich przeżywaniem... Pozdrawiam, Karolina.

Yankee Candle: Wosk Lovely Kiku.

Bardzo cenię sobie kwiatowe zapachy. Przypominają mi miłe, przyjemne chwile i z reguły kojarzą się z ciepłymi miesiącami. Poza tym każda kobieta lubi być rozpieszczana kwiatami, przy czym oczywistą sprawą jest, że żaden facet nie będzie wręczać nam codziennie kolorowych bukietów. My same również możemy sprawić sobie trochę takiej przyjemności - wystarczy sięgnąć po wosk Yankee Candle LOVELY KIKU dostępny na Goodies.pl.

Lovely Kiku to wspaniała, odświeżająca i nieco azjatycka kompozycja zapachowa, w której zawarto kilka aromatycznych nut. Pierwsze skrzypce w tej mieszance gra chryzantema, którą Japończycy określają jako "kiku". Kwiat ten jest mniej znanym, ale istotnym symbolem kraju. Okres jego kwitnięcia, czyli wrzesień, często nazywany jest "miesiącem chryzantem". W wosku zawarto także nuty kwiatu wiśni, które wprost uwielbiam. Całość okraszona jest słodką wanilią, co w ostateczności tworzy kobiecą mieszankę.

Tartaletka po rozpaleniu uwalnia intensywne zapachy, co sprawia, że wosk jest wydajny. Już niewielka jego część wystarczy, aby otulić mieszkanie przyjemnymi aromatami. Uważajcie z dawkowaniem, przy zbyt dużym kawałku łatwo zafundować sobie ból głowy :). Pozdrawiam serdecznie, Karolina.

Yankee Candle: Wosk Sunset Breeze.

Choć nawet jeszcze dobrze nie rozpoczęła się wiosna, to muszę przyznać, że w ciągu kilku ostatnich dni zdarzało mi się rozpamiętywać okres wakacji. Chyba brakuje mi letniego urlopu :). Z pomocą na ukojenie tych małych tęsknot przyszedł wosk SUNSET BREEZE, który zamówiłam od razu, kiedy na stronie sklepu Goodies.pl pojawiła się kolekcja Q3 2016 WARM SUMMER NIGHTS.

Wosk pochodzi z rześkiej linii Yankee Candle z serii Classic. Wybierając tę tartaletkę możemy być pewni, że przeniesie nas do tropikalnej krainy pełnej zapachu soczystych owoców - świeżego mango, ananasa... Słodką, egzotyczną kompozycję dopełniają piżmowe nuty.  Całość tworzy wspaniały, wakacyjny klimat. W głowie pojawiają się wizje letniego spaceru nad morzem, co też sugeruje obrazek zamieszczony na etykietce wosku. Muszę przyznać, że jest to bardzo udana kompozycja zapachowa. Podbija serce od pierwszych chwil po rozpaleniu w kominku. Intensywna, a co za tym idzie wydajna - ćwiartka wystarczy, aby wypełnić większy pokój cudownym aromatem. Ja Sunset Breeze mówię zdecydowane TAK!

Kto z Was tęskni za wakacjami ;)? Jaki zapachy wybieracie w takich chwilach? Czekam na komentarze, buziaki, K.